අපි හැකි උපරිම වේගයෙන් සැන්දෑව තුළට දිව ගියෙමු. දිවා කාලයක් හෝ රාත්‍රී කාලයක් නොපැවතිණි. දැන් අපේ වේස්ට්කෝට්වල බොත්තම් දත්ඇඳි එකටෙක වදින්නා සේ වදියි. යළිත් එකිනෙකා අතර ඒකාකාර පරතරයක් තබාගනිමින් දිව යන අපි, නිවර්තනවල ජීවත්වන වන මෘගයන් මෙන් නහයෙන් ගිනි පිම්බෙමු. අපගේ පාදවල වේගය යොදාගනිමින් ප්‍රධාන පාර අද්දර වූ එක් බිමක් වෙත අප එකිනෙකාව පන්නාගෙන ගියේ ගී ගයමින් උඩ පනිමින් යන පුරාණ යුද්ධවල සිටි සන්නාහ ඇඳගත් භටයන් මෙන් අඩි හප්පමින් සහ උස් හඬින් සින්දු කියමිනි. Continue reading පිටිසර ළමයි